کتاب پاره های پاریسی

رضا می گوید این نقاش ها از هر زبانی چند جمله را یاد می گیرند و تا می بینند دو نفر به زبانی غیر فرانسوی حرف می زنند می آیند نزدیک و جمله رو می کنند… مخ زنی زبانی!… شیادی های کوچک!… هیچ چیز به جز شیادی ها و رذالت های کوچک جهان و زندگی را زیبا نمی کند… من عاشق زنانی ام که مردها را تیغ می زنند، مردان چرب زبانی که کارشان را بالاخره با زیباترین زنان پیش می برند، فروشنده هایی که سر مشتری هاشان کلاه می گذارند، راننده هایی که کرایه ات را دوبل می گیرند و مسافرانی که کرایه نمی دهند و دِ دررو… اوج رذالت این ها همین است… اما مردمانی که رذالت های کوچک ندارند جز به رذالت بزرگ راضی نمی شوند، به قتل، غارت، جنگ، استثمار، جنایت… صاحب کارخانه ای که زندگی کارگرانش را تباه کرده و رئیس جمهوری که ملتش را به دهان خونینِ جنگ فرستاده محال است تا به حال کرایه ی راننده ای را نداده باشد… انسان بدون رذالت محال است… انتخاب با شماست: رذالت کم یا رذالت زیاد! زندگی بدون رذالت های کوچکِ انسانی اگر جهنمِ جنگ نباشد، جهنمِ رکود خواهد بود!