کتاب در انتظار گودوساموئل بکت

این داستانی است بی داستان. مکانش ناکجاآبادی است خشک و بی بر که فقط یک درخت در آن هست و بس و زمانش دم دمای زوال خورشید. آدم هایش دو آوارۀ خانه به دوش که منتظرند یک گودویی از راه برسد و آن ها را از آن وضع فلاکت بار (که همانا انتظار است) دربیاورد. وعدۀ دیدارشان امروز است دم غروب زیر همین درخت. دو رهگذر هم، که یکی اربابی است رحم نشناش و دیگری غلامی است خُل و چل، می آیند و چند لحظه ای می مانند، بعد هم می روند…

من نمى دانم گودو کیست؟ من حتى نمى دانم که او وجود دارد یا نه؟ من حتى مطمئن نیستم که شخصیت هاى نمایشنامه ام که انتظار آمدن گودو را مى کشند قلباً به وجود او ایمان دارند یا خیر. تمام چیزى را که مى دانم در نمایشم عنوان کرده ام. مى دانم که چیز زیادى نیست؛ اما براى من کافى است. حقیقت آن است که من حتى به کمتر از آن هم رضایت مى دادم…”
ساموئل بکت

“در انتظار گودو“، اثر جاودانه نویسنده ایرلندی، “ساموئل بکت” است که یکی از برجسته ترین آثار مکتوب نمایشى قرن بیستم به شمار می رود. این نمایشنامه از دو پرده و پنج شخصیت تشکیل شده است: “استراگون”، “ولادیمیر”، “لاکى”، ” پوتزو” و “پسربچه”. دو شخصیت اصلى این نمایشنامه استراگون و ولادیمیر هستند که براى آمدن شخصى به نام گودو انتظار پوچ و بى نتیجه اى را تجربه مى کنند. محل ملاقات استراگون و ولادیمیر با گودو بر روى تلى خاک در کنار یک درخت خشکیده است.
استراگون فردى سر به هوا و بى توجه تصویر شده که دچار حواس پرتى است و دائم حوادثى که اتفاق مى¬افتد را از یاد مى برد. ولادیمیر از او دقیق تر و نسبتاً محتاط تر است. او هر بار استراگون را به صبر کردن براى آمدن گودو تشویق مى کند. سماجت این دو در انتظار دیدن فردى که هر بار به وسیله پسرى آمدنش به بعد موکول مى شود طرح ساده اى را به نمایش مى گذارد که در عین حال چالش برانگیز است. آن ها گریه و دعوا مى کنند، به خودکشى فکر مى کنند، هویج مى خورند و منتظرند تا شاید گودو از راه برسد…
این نمایشنامه که در ابتدا به زبان فرانسوی نوشته شده بود، برای نخستین بار در سال 1953 در پاریس بر روی صحنه رفت. بعد ها این نمایشنامه توسط خود بکت به انگلیسی ترجمه و به کارگردانی پیتر هال در سال 1955 در تماشاخانه آرتس لندن اجرا شد.