کتاب فلسفه در عصر رنسانس

                                             مروری بر کتاب فلسفه در عصر رنسانس

رنسانس دیری است که در مقام مرحله ای درخشان در تکامل تمدن غرب شناخته شده است. اما به سهم متمایز فلسفه در فرهنگ عصر رنسانس کم توجه شده است. این کتاب خواننده را با فلسفه نوشته شده و خوانده شده و تدریس شده و بحث شده در اثنای دوره ای آشنا می کند که به طور مرسوم به «احیای دانش» مفتخر است.
نویسندگان به بررسی رابطه فلسفه عصر رنسانس با انسان گرایی و دانشگاه ها و تاثیر منابع باز کشف شده قدیم و بازگشت به فلسفه افلاطون و نو افلاطونیان و اعتلای روز افزون ارسطو می پردازند و سهم اصیل شخصیت های بزرگی همچون برونی، واللا فیچینو، پیکو دللا، میراندولا، پومپونانسی، ماکیاولی، مور، ویتوریا، مونتنی، برونو و کامپانئلا را مشخص می کنند.

برخی ارسطوییان عمیقا در فلسفۀ طبیعی در مقام علمی برهانی غوطه ور بودند، در حالی که برخی دیگر از مسائل علمی اجتناب می کردند و به پیروی از انسان گرایان به علم اخلاق و علم سیاست در مقام سرچشمه هایی برای « زندگی عملی» (vita active) روی می آوردند. برخی کار خود را کمک به دانشجویان می دیدند تا آنچه را ارسطو کشف کرده بود و مدون کرده بود دقیق بفهمند و بقیه نظری وسیع تر برمی گزیدند و در آثار ارسطو راهنماهای مفیدی می یافتند اما به نقص های نظر فیلسوف اذعان می کردند و تعالیم او را با اطلاعات شایان اعتمادتر و اخیرتر تکمیل می کردند.