کتاب جان و صورت

جورج لوکاچ فیلسوف، نویسنده و منتقد ادبی مارکسیست مجارستانی بود که جریان اصلی تفکر کمونیستی اروپا را شکل داد. جان و صورت اولین کتاب او بود که در سال 1910 منتشر شد و شهرت او را تثبیت کرد و به

مسائل مربوط به بیان زبانی و سبک ادبی در آثار افلاطون، کی یرکگور، نوالیس، استرن و دیگران پرداخت. لوکاچ با جدا کردن تکنیک‌های رسمی که این متفکران توسعه دادند، زمینه‌ای را برای کار بعدی خود در زیبایی‌شناسی مارکسیستی فراهم کرد، حوزه‌ای که مفاهیم تاریخی و سیاسی متن را معرفی کرد.
لوکاچ می گوید که دو نوع واقعیت جان وجود دارد: پکی زندگی و دیگری زیستن، که هردو فعالیت دارند اما نمی تواند همزمان و با هم فعلیت داشته باشند. پس وسیله ی بیان نیز دو نوع است. شاعر(یا هنرمند یا پدید آورنده ی اثر هنری) در صورت می زند و نقاد یا جستارنویس در طلب «صورت» است.
نقاد از تجربه هایی سخن می گوید که با«صورت» با «ست» قابل بیان نیستند اما در شوق بیان هستند. نقاد صورت ها را تجربه می کند و لحظه ی سرنوشت ساز او لحظه ای است که چیزها صورت کسب کنند. این لحظه ی یکی شدن جان و صورت است. نقاد چیزی ندارد عرضه کند جز شرح شعر دیگران، اما به تجاهل خود را با این وضعیت انطباق می دهد و بر جنبه های مختلف «جان» تأکید می کند. نقاد از زندگی تجربی فراتر می رود و به مثال ها نزدیک می شود.
لوکاج که خود نقاد است و می خواهد به مثال های افلاطونی چیزها نزدیک شود، وقتی از«جستار» به عنوان «اثر هنری»یاد می کند – یا لااقل مدعی آن می شود – عملا به همان شاعران یا پدید آورندگانی بدل می شود که خودش می گوید در صورت می زند. تفاوت در این است که نقاد وانمود می کند درباره ی شاعر و دیگران می نویسد اما شاعر به چنین وانمودی نیاز ندارد.